Perspektywy

A może by tak zamknąć Aleksandrów na jakiś czas i przeczekać kryzys gdzieś w zaciszu choćby Służewa obserwując jak tam marchewka rośnie. Przez ten czas wszystkie problemy rozwiążą się same. Marne perspektywy finansowe , marna fantazja władz wskazują, że nuda i stagnacja będzie nam towarzyszyć w przyszłym roku. Tylko pewnie na dworcu będzie koncert i festiwal, i pomalowana jedna ściana z tysiąca. Dobrze, że przynajmniej jest skąd wyjeżdżać, nawet z biletem w jedną stronę. Choć bilet powrotny jest bardziej opłacalny. Podobno.

Wpuszczeni w kanał, liczymy na kryzys

Jeśli do 2015 r. Polska nie zdąży zmodernizować instalacji wodno-kanalizacyjnych
i spełnić norm UE, Unia może nałożyć na nasz kraj karę w wysokości 4 mln 143 tys. euro dziennie. A dodatkowo skutki finansowe odczujemy w swoich kieszeniach. Pieniądze z Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko do roku 2013 zostały już rozdysponowane. A i tak w 2009 r. oczyszczalnie ścieków obsługiwały zaledwie 64 proc. ludności kraju. Ceny wody i ścieków stale rosną i będą rosły, bo to nieuniknione, aby prowadzić jakiekolwiek inwestycje. Składowanie osadów ściekowych po 2013 roku nie będzie już możliwe.
W ramach Krajowego Programu Oczyszczania Ścieków Komunalnych w 2010 r. wybudowane zostały 32 nowe oczyszczalnie ścieków komunalnych i ok. 9 tys. km sieci kanalizacyjnej. Zmodernizowano 476 km sieci kanalizacyjnej i w większość za unijne pieniądze. A w Aleksandrowie Kujawskim!!? Już nie powiem, co? Liczymy na kryzys, może nam popuszczą.

Zdrowy rozsądek władzy racz darować Panie

I znów stoimy na początku drogi w wyznaczaniu dalszego szlaku rozwoju miejskiej kultury. Już nie Miejskie Centrum Kultury ma być krynicą sztuk wszelkich, ale przepastny gmach dworca. Nikt jak widać nie ma pomysłu na zagospodarowanie naszej zabytkowej ruiny, więc najlepiej wypełnić ją, czym się da. Dołożymy do tego kilkadziesiąt milionów i będziemy mieć centrum kultury, jakiego jeszcze w Aleksandrowie nie było. A koszty utrzymania i ogrzewania tego gmaszyska zostawmy przyszłym pokoleniom. A emcek sprzedamy za grosze, bo nie chce nam się zainwestować miliona, aby otrzymać kolejne dwa z dofinansowania i mieć centrum kultury z kinem i zapleczem pozwalającym nawet na dochody. Pomódlmy się o zdrowy rozsądek u rządzących.

To nie powinno się zdarzyć...?

Sześcioletni Szymonek w słoneczne choć chłodnawe niedzielne przedpołudnie wybrał się na spacer z ulubionym psiakiem na pobliski plac zabaw. Dopiero co mijali go ludzie spieszący do Kościoła. Wszyscy się uśmiechali i pies też, i jeszcze merdał ogonem. Już wracał i zaledwie kilkanaście kroków pozostało, kiedy pod sklepem w domu, w którym mieszkał stanął czarny samochód terenowy ,.. czarny i wielki. Na chwilę zebrała się wokół grupa podziwiających. Drobny zakup, krótka rozmowa i pewny siebie młody kierowca ruszył w sposób robiący wrażenie. Nagle skręcił w alejkę spacerową i tyle było go widać. Rozchodzących się rozmówców zaintrygował tylko skowyt psa, dochodzący z miejsca, gdzie zniknął samochód przed chwilą. Wyjrzeli więc za betonowy płot, zza którego dobiegał dźwięk. Tam w alejce za czarnym Fordem leżał mały Szymonek w kałuży krwi. Potem wydarzeń nikt już nie zapamiętał. Chłopczyk zmarł po przewiezieniu do szpitala. Kierowca zarzeka się, że tego nie chciał, bo jakże by mógł, choć przez niego Szymonek nie żyje.
Na drugi dzień w miejscu tragedii ludzie zapalili znicze. Przechodzący obok lokalny pijaczyna z płaczem powiedział: był taki malutki, mógł jeszcze żyć, muszę coś łyknąć.

Obywatelski obowiązek

Dwie panie w słusznym wieku po wyjściu z lokalu wyborczego korzystając z chwili słonecznej pogody zatrzymały się blisko mnie na krótką pogawędkę, aby podzielić się wrażeniami po oddaniu głosów. A wiesz Helcia, ja tam nikogo nie skreślałam - mówi jedna. Wrzuciłam tak jak było, bo i tak wybiorą tego kogo będą chcieli. Ja też nikomu krzyżyka nie dałam - odpowiada druga. O, najważniejsze, że byłam, pokazałam się, to i spełniłam swój obywatelski obowiązek. Na zakończenie głośno się roześmiały i kuśtykając rozeszły, każda w swoim kierunku.

Wszyscy za, ale całkiem przeciw

Ileż to było dyskusji na temat zasadności funkcjonowania w Aleksandrowie Miejskiego Centrum Kultury. Po odejściu kontrowersyjnego dyrektora, temat jakby ucichł, bo stało się zadość wielu zaangażowanym serdecznie w kwestię zmiany kierownictwa. Co prawda były dyrektor spadł jak zwykle na cztery łapy, a może nawet lepiej. A MCK pozostał ze swoją biedą, która obarczono nowego dyrektora. Od początku kadencji nowych władz miejskich wielokrotnie na obradach komisji przewijała się sprawa wniosku o fundusze unijne na dofinansowanie remontu sali kinowo widowiskowej. Po znacznym okrojeniu projektu i obniżeniu kosztów do wartości na jaką stać gminę, jednogłośnym "tak"; przyjęto na posiedzeniu wspólnym komisji wniosek o wyrażeniu zgody i zabezpieczeniu warunków inwestycji, co miała wyrażać uchwała intencyjna w tej sprawie. Odbyły się już dwie sesje Rady Miasta i na żadnej z nich nie przedstawiono do przegłosowania tejże uchwały. Ani Przewodnicząca Rady Miejskiej, ani Burmistrz nie potrafią powiedzieć dlaczego. Czas nagli. Kto wie czy jeszcze go starczy biorąc pod uwagę potrzebę zmiany projektu. Nikomu się nie spieszy. A może wszyscy zwlekają, do chwili kiedy będzie już za późno? Burmistrz coraz częściej mówi o sali widowiskowej w ruinie dworca. A MCK powoli staje się drugą co do wielkości ruiną , minie sto lat i też będzie obiektem zabytkowym.

Zabawiali się cesarze

Ach, hołubce i prisiudy, i pląs od serca serdeczny na jaki tylko może pozwolić sobie słowiańska dusza i pieśni znajomo brzmiące, rosyjskie, bo w końcu jeszcze nie tak dawno i ja izuczał ruskij jazyk. Początkiem była inscenizacja spotkania cesarzy. Podali sobie ręce i pokrzepili się uśmiechem spod wąsa i spomiędzy faworytów. Obaj wyglądali na całkiem zadowolonych, bo w końcu dzieliła ich tylko granica i nic innego, a echa dawnych powstań ucichły piętnaście lat wcześniej. Współpraca była udana. Tak wyglądał pierwszy wieczór koncertowy V edycji Festiwalu Dwóch Cesarzy. Publiczność ochoczo klaskała, wstawała z owacją i było tupanie w rytm i drygi, i wszyscy wspaniale się bawili. I pięknie brzmiały słowa pieśni "Kalinka" i "Wychodiła na biereg Katiusza", ale jakoś tak obco i złowrogo w ustach przebranego za carskiego żołnierza artysty.

Jutro będzie lepiej

Seans filmowy na sali odpraw celnych aleksandrowskiego dworca. U wejścia dwoje osobników odbierających zaproszenie, które chciałem zostawić sobie na pamiątkę tak unikalnego w mieście wydarzenia. Trafiłem akurat na soczyste przemówienie Burmistrza. Wszyscy zostali wyróżnieni. Nawet pracownicy UM, który amatorsko zagrali w obrazie i nawet ci, którzy mieliby jakieś uwagi, co do zasadności tej obsady
w godzinach pracy w urzędzie. I znów wiatr ktoś sieje.
Na dusznej i kryć nie trzeba opłakanego stanu sali wyświetlono film: Jutro będzie lepiej Doroty Kędzierzawskiej. Obraz bardziej zakrawający na przykład kina offowego, trochę takiego z kanału Wojna i Pokój w tv. Nieporywającą akcję filmu urozmaicały przejeżdżające przez stację pociągi, ogłuszające czasami dźwięki filmu i krople deszczu kapiące na głowę, bo dach przecieka nieprzeciętnie.
Umknęli jakoś mojej uwadze aktorzy z UM, a miałem nadzieję na jakąś soczystą scenę. Za to widziałem żałosny obraz dworca, który przez ekipę filmową został wybrany na miejsce akcji tylko, ze względu na opłakany stan tak pięknych i unikalnych wnętrz..
Po seansie rozpoczęła się dyskusja. Nie wiem jak gorąca, bo po kilku zdaniach pani Kędzierzawskiej wyszedłem, nie z odrazą tylko ze zmęczeniem. Z bocznego wyjścia, którym po seansie wypuszczano widzów trafiłem wprost w druciane zasieki ogrodzenia, które dla bezpieczeństwa przed spadającymi cegłami otacza dworzec. Nikt nie oświetlił drogi. Po kilku minutach poszukiwań po omacku znalazłem dziurę
w płocie. Może jutro będzie lepiej!!!

Fermowy pryzmat

"Zachęcająco" mówi mój pasażer spoglądając w kierunku miasta, kiedy jedziemy przez Ośno Tak określił panoramę Aleksandrowa roztaczającą się poniżej. Skupisko zabudowań na dnie niecki u podnóża zakreślone na horyzoncie ciemną linia lasu pobudzająco działa na wyobraźnię obserwatora zarówno w dzień jak i w nocy, kiedy rozświetlone światłami zaprasza do odwiedzin. Na pierwszym planie zespół kilku dużych ferm drobiu, otoczonych zabudową mieszkaniową. A to? pyta pasażer. Fermy drobiu odpowiadam. Tak blisko miasta? I nie śmierdzi? Nikomu nie przeszkadza odpowiedziałem z zażenowaniem.

Waga honoru

Swego czasu w gremiach mędrców kościoła pojawił się pomysł określenia materialnego wymiaru duszy i możliwości jego opisu w liczbach. Mierzono i ważono ludzi przed i wkrótce po zgonie. Różnica miała oddawać wagę duszy, która właśnie opuściła ciało. Czasami masy przybywało, wyniki były niejednoznaczne. Pewnym specyficznym składnikiem duszy jest pewnie honor. Ile waży lokalny polityk przed i po sprzeniewierzeniu się zasadom uczciwości. Ubytek lub zysk jest nie do oszacowania. Honoru nie da się zmierzyć w kategoriach materialnych, chociaż można go sprzedać i to z niezłym zyskiem..

Jak to ongiś w Polszcze bywało..

Z wolna wracamy do starej polskiej demokracji, kiedy to szlachcic wolnym głosem i liberum veto sejmy władny był rozpędzać. Kultywujemy i dziś tę niechlubną tradycję. Swego czasu miało to zjawisko i swoją nazwę. Na ostatniej sesji Rady Miejskiej miano przegłosować uchwałę o zwrocie Gminie Żydowskiej kilku działek w zamian za obiekty związane z miejscem kultu. Kilka posiedzeń komisji przyjęło projekt tej uchwały. Urzędnicy pracowali nad nią kilka miesięcy i wszystko było zapięte na ostatni guzik. A tu nagle, na ostatniej sesji radny Stefan Aleksiuk wystąpił z wnioskiem o zdjęcie uchwały z programu obrad podając jakieś mgliste wyjaśnienia o niejasnościach prawnych wokół tej sprawy. A w "kuluarach" mowa o nowym chętnym na kupno tych działek. I po co te kłamstwa. W jakim świetle teraz stawiany jest ten ewentualny kupujący, choćby i jego intencje były najbardziej uczciwe, a Burmistrz i Rada, która przyjęła ten wniosek. Można było całą sprawę przeprowadzić inaczej nie narażając na szwank reputacji tylu osób. Przecież wiadomo, że interes miasta jest tu najważniejszy. Teraz trzeba będzie przedstawić Żydom nowe propozycje, bo zwrotu i tak nie unikniemy. Wstyd