Obywatelski obowiązek

Dwie panie w słusznym wieku po wyjściu z lokalu wyborczego korzystając z chwili słonecznej pogody zatrzymały się blisko mnie na krótką pogawędkę, aby podzielić się wrażeniami po oddaniu głosów. A wiesz Helcia, ja tam nikogo nie skreślałam - mówi jedna. Wrzuciłam tak jak było, bo i tak wybiorą tego kogo będą chcieli. Ja też nikomu krzyżyka nie dałam - odpowiada druga. O, najważniejsze, że byłam, pokazałam się, to i spełniłam swój obywatelski obowiązek. Na zakończenie głośno się roześmiały i kuśtykając rozeszły, każda w swoim kierunku.

Wszyscy za, ale całkiem przeciw

Ileż to było dyskusji na temat zasadności funkcjonowania w Aleksandrowie Miejskiego Centrum Kultury. Po odejściu kontrowersyjnego dyrektora, temat jakby ucichł, bo stało się zadość wielu zaangażowanym serdecznie w kwestię zmiany kierownictwa. Co prawda były dyrektor spadł jak zwykle na cztery łapy, a może nawet lepiej. A MCK pozostał ze swoją biedą, która obarczono nowego dyrektora. Od początku kadencji nowych władz miejskich wielokrotnie na obradach komisji przewijała się sprawa wniosku o fundusze unijne na dofinansowanie remontu sali kinowo widowiskowej. Po znacznym okrojeniu projektu i obniżeniu kosztów do wartości na jaką stać gminę, jednogłośnym "tak"; przyjęto na posiedzeniu wspólnym komisji wniosek o wyrażeniu zgody i zabezpieczeniu warunków inwestycji, co miała wyrażać uchwała intencyjna w tej sprawie. Odbyły się już dwie sesje Rady Miasta i na żadnej z nich nie przedstawiono do przegłosowania tejże uchwały. Ani Przewodnicząca Rady Miejskiej, ani Burmistrz nie potrafią powiedzieć dlaczego. Czas nagli. Kto wie czy jeszcze go starczy biorąc pod uwagę potrzebę zmiany projektu. Nikomu się nie spieszy. A może wszyscy zwlekają, do chwili kiedy będzie już za późno? Burmistrz coraz częściej mówi o sali widowiskowej w ruinie dworca. A MCK powoli staje się drugą co do wielkości ruiną , minie sto lat i też będzie obiektem zabytkowym.

Zabawiali się cesarze

Ach, hołubce i prisiudy, i pląs od serca serdeczny na jaki tylko może pozwolić sobie słowiańska dusza i pieśni znajomo brzmiące, rosyjskie, bo w końcu jeszcze nie tak dawno i ja izuczał ruskij jazyk. Początkiem była inscenizacja spotkania cesarzy. Podali sobie ręce i pokrzepili się uśmiechem spod wąsa i spomiędzy faworytów. Obaj wyglądali na całkiem zadowolonych, bo w końcu dzieliła ich tylko granica i nic innego, a echa dawnych powstań ucichły piętnaście lat wcześniej. Współpraca była udana. Tak wyglądał pierwszy wieczór koncertowy V edycji Festiwalu Dwóch Cesarzy. Publiczność ochoczo klaskała, wstawała z owacją i było tupanie w rytm i drygi, i wszyscy wspaniale się bawili. I pięknie brzmiały słowa pieśni "Kalinka" i "Wychodiła na biereg Katiusza", ale jakoś tak obco i złowrogo w ustach przebranego za carskiego żołnierza artysty.

Jutro będzie lepiej

Seans filmowy na sali odpraw celnych aleksandrowskiego dworca. U wejścia dwoje osobników odbierających zaproszenie, które chciałem zostawić sobie na pamiątkę tak unikalnego w mieście wydarzenia. Trafiłem akurat na soczyste przemówienie Burmistrza. Wszyscy zostali wyróżnieni. Nawet pracownicy UM, który amatorsko zagrali w obrazie i nawet ci, którzy mieliby jakieś uwagi, co do zasadności tej obsady
w godzinach pracy w urzędzie. I znów wiatr ktoś sieje.
Na dusznej i kryć nie trzeba opłakanego stanu sali wyświetlono film: Jutro będzie lepiej Doroty Kędzierzawskiej. Obraz bardziej zakrawający na przykład kina offowego, trochę takiego z kanału Wojna i Pokój w tv. Nieporywającą akcję filmu urozmaicały przejeżdżające przez stację pociągi, ogłuszające czasami dźwięki filmu i krople deszczu kapiące na głowę, bo dach przecieka nieprzeciętnie.
Umknęli jakoś mojej uwadze aktorzy z UM, a miałem nadzieję na jakąś soczystą scenę. Za to widziałem żałosny obraz dworca, który przez ekipę filmową został wybrany na miejsce akcji tylko, ze względu na opłakany stan tak pięknych i unikalnych wnętrz..
Po seansie rozpoczęła się dyskusja. Nie wiem jak gorąca, bo po kilku zdaniach pani Kędzierzawskiej wyszedłem, nie z odrazą tylko ze zmęczeniem. Z bocznego wyjścia, którym po seansie wypuszczano widzów trafiłem wprost w druciane zasieki ogrodzenia, które dla bezpieczeństwa przed spadającymi cegłami otacza dworzec. Nikt nie oświetlił drogi. Po kilku minutach poszukiwań po omacku znalazłem dziurę
w płocie. Może jutro będzie lepiej!!!

Fermowy pryzmat

"Zachęcająco" mówi mój pasażer spoglądając w kierunku miasta, kiedy jedziemy przez Ośno Tak określił panoramę Aleksandrowa roztaczającą się poniżej. Skupisko zabudowań na dnie niecki u podnóża zakreślone na horyzoncie ciemną linia lasu pobudzająco działa na wyobraźnię obserwatora zarówno w dzień jak i w nocy, kiedy rozświetlone światłami zaprasza do odwiedzin. Na pierwszym planie zespół kilku dużych ferm drobiu, otoczonych zabudową mieszkaniową. A to? pyta pasażer. Fermy drobiu odpowiadam. Tak blisko miasta? I nie śmierdzi? Nikomu nie przeszkadza odpowiedziałem z zażenowaniem.

Waga honoru

Swego czasu w gremiach mędrców kościoła pojawił się pomysł określenia materialnego wymiaru duszy i możliwości jego opisu w liczbach. Mierzono i ważono ludzi przed i wkrótce po zgonie. Różnica miała oddawać wagę duszy, która właśnie opuściła ciało. Czasami masy przybywało, wyniki były niejednoznaczne. Pewnym specyficznym składnikiem duszy jest pewnie honor. Ile waży lokalny polityk przed i po sprzeniewierzeniu się zasadom uczciwości. Ubytek lub zysk jest nie do oszacowania. Honoru nie da się zmierzyć w kategoriach materialnych, chociaż można go sprzedać i to z niezłym zyskiem..

Jak to ongiś w Polszcze bywało..

Z wolna wracamy do starej polskiej demokracji, kiedy to szlachcic wolnym głosem i liberum veto sejmy władny był rozpędzać. Kultywujemy i dziś tę niechlubną tradycję. Swego czasu miało to zjawisko i swoją nazwę. Na ostatniej sesji Rady Miejskiej miano przegłosować uchwałę o zwrocie Gminie Żydowskiej kilku działek w zamian za obiekty związane z miejscem kultu. Kilka posiedzeń komisji przyjęło projekt tej uchwały. Urzędnicy pracowali nad nią kilka miesięcy i wszystko było zapięte na ostatni guzik. A tu nagle, na ostatniej sesji radny Stefan Aleksiuk wystąpił z wnioskiem o zdjęcie uchwały z programu obrad podając jakieś mgliste wyjaśnienia o niejasnościach prawnych wokół tej sprawy. A w "kuluarach" mowa o nowym chętnym na kupno tych działek. I po co te kłamstwa. W jakim świetle teraz stawiany jest ten ewentualny kupujący, choćby i jego intencje były najbardziej uczciwe, a Burmistrz i Rada, która przyjęła ten wniosek. Można było całą sprawę przeprowadzić inaczej nie narażając na szwank reputacji tylu osób. Przecież wiadomo, że interes miasta jest tu najważniejszy. Teraz trzeba będzie przedstawić Żydom nowe propozycje, bo zwrotu i tak nie unikniemy. Wstyd

Starej płyty czar.....

A miało być tak dobrze, a miał być tu raj. Burmistrz z narodem, a rada z Burmistrzem i mieliśmy wyciągnąć Aleksandrów z bagna. Mija pół roku, a tu żadna decydująca uchwała nie doczekała się uchwalenia. No bo wprowadzenie podwyżek diet i pensji raju nie czyni. A radni "proszę państwa , ale tak nie może być" mówią i idą do domu po radzie. Emcek się wścieka, dyrektor straszy odejściem, a kanalizacja i wodociągi wartkim strumieniem generuje straty. A rada w "wielkiej zgodzie" zasłuchana w kwieciste monologi Burmistrza nie może wyjść z zachwytu nad zdartą płytą pod tytułem "nieudolność"

Pacjent też człowiek

Kiedy o drugiej w nocy przypomina o sobie chory ząb a zwyczajne środki nie skutkują, trzeba wtedy szukać pomocy u fachowców. Kiedy o tej porze dziesiątego czerwca udałem się z rwącym zębem na izbę przyjęć szpitala w Aleksandrowie uczynna pracownica poinformowała: "ależ proszę pana, nikt tu pana dzisiaj nie przyjmie" Nie ma w Aleksandrowie całodobowej opieki ambulatoryjnej, więc trzeba się udać do Ciechocinka. Wsiadam w samochód i pędzę przed siebie byle ukoić ból. Zwykle kilkuminutowa jazda wydawała się nie mieć końca. Na miejscu dzwonek jeden, drugi, trzeci. Otwarto. Pani dyżurna pyta z wyrzutem: "co się stało" Po mojej odpowiedzi dodała, "a to w Aleksandrowie nie mogli pomóc?" Potem telefon do lekarza dyżurnego, kilka minut konsultacji i zastrzyk z pyralginy w pośladek. No niby wymogi formalne spełnione, ale pacjent to też człowiek warto wiedzieć.

I bieg Grzymały

I poszli zawodnicy pędem na sygnał startowy. Animuszu startującym dodawał zespół wokalny i zużyty sprzęt nagłaśniający MCK i niespożyty jak zawsze w swojej inwencji Tomasz Skibiński. A wszyscy oni na tle sypiącego się i brudnego budynku MCK. Podobno atmosfera była iście sportowa, wygrywali najlepsi w kilkunastu klasach wiekowych i sprawnościowych. Spontaniczność uczestnictwa wzmacniana była autorytetem nauczycieli wf, którzy pojawiali się i zaraz znikali wraz ze swoimi podopiecznymi po zakończeniu biegu. Tak, że chwilami przed sceną koncertową, która była jakby centrum dowodzenia zawodów stały dwie babcie i główny organizator zawodów jeden z radnych, no i oczywiście stali bywalcy na ławkach parkowych. No to zaczęło się, pierwsza jaskółka wiosny nie czyni, ale przynajmniej daje nadzieję.

No to pod orlika

Orliki w Polsce jak grzyby po deszczu unijnych pieniędzy wyrosły obficie. U nas skromnie bo raczej susza. Ale zawszeć to na bezrybiu i rak ryba. I takim rakiem w Aleksandrowie jest właśnie Orlik przy Gimnazjum Lotników Polskich otwarty uroczyście w ubiegły piątek. A kogóż to nie sproszono. Politycy i działacze, i władze ,i wreszcie kler lokalny i społeczność szkolna. Nie zabrakło też naszego etatowego lotnika na takie uroczystości, choć dziś ze znów zmienioną barwą włosów z hiszpańskiej czerni na szkocką czerwień.
Mając na uwadze ostatnie uroczystości związane z nadaniem patronatu miastu, dziwi, że i tu nie pojawił się biskup. Dyrektor placówki rozpływał się we fleszach aparatów i miłych pytaniach dziennikarzy. Po kilku uroczystych wystąpieniach lokalnych notabli, atmosferę uroczystości wzbogacił występ zespołu pseudo Elvis. Potem pozostało już tylko miejsce na uroczyste przecięcie wstęgi i pogawędki w cieniu parasoli reklamujących piwo Kasztelan. No to bracie pod orlika.