Staropolskim obyczajem powiat krajem, ile staje

Jak Rejtan z nagim torsem na ciosy narażon w obronie słusznej dla narodu sprawy, tak pan Kościerzyński w herosa zapale swoją kwestię stawia: "szpitala nie oddam w prywatne władanie, choć grozić mi może rychłe odwołanie" A zważyć trzeba, że raz był odwołan z pełnienia obowiązków pierwszego wśród radnych. Lecz decyzja nieważna, choć większością powzięta, pogwałceniem prawa podszytą się zdała wojewodzie i w prawie jej biegłym doradcom. I piastuje nadal swą zaszczytną funkcję, choć wie, że przeciw jedenastu "sprawiedliwym" staje. Na niego i pierwszego w powiecie starostę, co nosi w historii przezwanie niewieście, parol zagięli już koalicjanci. Lecz nienaiwny taki, lis chytry, by zwoływać radę znów na posiedzenie, by doczekać się znowu z funkcji odwołania ze starostą w parze, tak dla pocieszenia. I czekać będziemy jeden, dwa kwartały, nim przyjdzie uchwały stanowić na nowo, bo w ręku pierwszego jest dziś klucz do sprawy, bo on tylko władny zwoływać jest radnych. A w powiecie mówią, że bieda i marazm, wiatr tylko dmucha i okrutne mrozy, a władze powiatu prywatnymi spory o stołki i kasę uwagę zajmując, publiczny interes do reszty rujnują.

Kiedy się wypełniły dni

A było to w ostatnim dniu stycznia, kiedy nastąpił ostateczny termin uchwalenia budżetu w mieście. Wydawało się, że dyskusja wybuchnie i ognie piekielne zaczną tryskać i radny koło radnego nie ostanie, bo pryśnie koleżeństwo i szacunek. Już co niektórzy naszykowali oręż w argumentacji mającej zbić z tropu przeciwnika. Ciśnienie rosło i wszystkie członki napięte jakby do wykonania zabójczego skoku. Krwiste oczy i spojrzenie ciężkie spod brwi. I już....A tu nic, tylko propozycja obcięcia budżetu urzędnikom, którą większość przyjęła za dobrą monetę. A Burmistrz na to..... walnął pięścią w stół i już rzekłby pewnie wszystkim: a róbta co chceta, gdyby tylko .....starczyło mu sił.

Ludzie lubią gwiazdy

Ksiądz Boniecki miły wesoły staruszek o przyjemnej aparycji bez sutanny, ale z koloratką gościł w Aleksandrowskim Centrum Kultury. Na spotkanie z nim przyszły rzesze jeśli tak można powiedzieć w aleksandrowskich realiach. Bo ksiądz Adam Boniecki to współczesny medialny młot na czarownice, które w postaci konserwatyzmu, niereformowalności, hipokryzji, czasami ksenofobii i materializmu drążą ciało kościoła katolickiego w Polsce. Już prawie męczennik, bo otrzymał zakaz prowincjała na wypowiadanie się do mediów poza Tygodnikiem Powszechnym i zesłany w "ciszę"; Nie mdleją jeszcze na jego widok nastolatki, ale popularnością dorównuje już chyba Nergalowi, którego diabelskie jasełka wspominał na spotkaniu. Ksiądz często pozuje do zdjęć, w zaaranżowanych pozach i gestach. Osobowość wybitnie medialna. Można zadać sobie pytanie, czy nie grzeszy aktorstwem?

Już szron na głowie, a w sercu jeszcze żar

Z całym serwisem manier i gestów w akompaniamencie dobrego humoru wystąpił w skromnej salce tanecznej aleksandrowskiego MCK mistrz sceny kabaretowej Bogdan Łazuka. Nie ten wiek już i siwy włos, ale gdzieś we wnętrzu bucha jeszcze wulkan energii. Nie tylko sztampowe już piosenki i opowiastki kabaretowe, ale zdolności improwizacyjne przyciągały uwagę widzów. Mistrz szczególnie upodobał sobie operatora dźwięku do czynienia żartów tworzonych tak ad hoc na bieżąco. Ujął go szczególnie elegancki strój i aparycja ogólna dyrygenta jak nazywał kolokwialnie operatora dźwięku. Po godzinie dobrej zabawy Mistrz znużony zakończył i już z mniejszą werwą opuszczał salę. Za nim pobiegli wielbiciele i ja też jako zbieracz autografów. Machnął szeroki podpis na małej karteluchnie, którą wkleiłem na wieki do mojego pamiętnika. Korzystając z okazji wspomniałem mu, że też nie lubię poniedziałków nawiązując do tytułu filmu, w którym grał rolę główną; spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem i rzekł: a ja już nie wiem, to było tak dawno.

Podstawy rękodzieła towarzyskiego

Kiedy tak przemierzam korytarze i wstępuję do biur rozmaitych instytucji i mieszkań osób prywatnych też, to zawsze zdarza mi się z kimś witać. Najczęściej następuje to przez podanie dłoni, może być i "cześć" jeśli już kogoś nie lubię. Ale jeśli dochodzi do operacji powitania dłonią to staram się trzymać staroświeckich reguł jakich uczyła mnie jeszcze moja mama. I tak, kiedy podaję rękę pamiętam, że muszę patrzeć witanej osobie w oczy, uśmiechać się i rzucić kilka ceremonialnych słów niekoniecznie w stylu: Kowalska mówiła...; tylko choćby: jak pani ładnie dzisiaj wygląda. Tanie, ale skuteczne. I jak już ściskamy komuś dłoń, to nie czyńmy tego w nieskończoność, bo sprawia to czasami zakłopotanie osoby i podejrzenie nas być może o manię dotykania. Potrząsanie dłonią też nie jest wskazane.
Kto pierwszy powinien wyciągnąć rękę? Ogólne reguły dobrych manier są proste. Kobieta podaje rękę mężczyźnie, starszy młodszemu, a dyrektor pracownikowi niższej rangi. Najwięcej uchybień w tym względzie popełniają panie, które często czekają by to mężczyzna zrobił pierwszy krok. Niektóre kobiety popełniają też inny kardynalny błąd; podają zbyt wysoko doń, sugerując mężczyźnie, aby złożył na niej pocałunek. Nie każdy mężczyzna kultywuje ten polski zwyczaj, więc takie zachowanie albo zmusi go do złamania swojej zasady, albo narazi kobietę na śmieszność. Są i takie kobiety, które wcale nie życzą sobie pocałunków i opuszczają dłoń nisko, wtedy panowie w rozpędzie całowania lądują głową prawie przy łonie dam. Wygląda to dość komicznie. Jeszcze bardziej komiczne wydają się być cmokania słyszane w czasie składania pocałunków.
Od tych ogólnych zasad bywają jednak wyjątki, bowiem to, kto pierwszy podaje rękę zależy też od miejsca, w którym przebywamy. Kiedy witamy gości w domu nie kierujemy się zasadą starszy młodszy, ale gospodarz - gość. Zasady dobrego wychowania nakazują w takiej sytuacji, abyśmy to my podali pierwsi dłoń. W pracy należy podporządkować się regułom służbowym. Pierwszy wyciągnie rękę szef do podwładnej kobiety. Ale kiedy już spotkają się na polu prywatnym to kobieta ma pierwszeństwo w wyciąganiu ręki.
Pamiętać należy o kolejności podawania ręki w większym towarzystwie. Najpierw osoby najstarsze lub najwyżej ustawione w hierarchii, potem kobiety i na końcu mężczyźni.
Kilka błędów towarzyskich
- Długie potrząsanie rękami
- Zbyt wysokie podawanie ręki przez kobiety
- Witanie się przez stół
- Podawanie ręki w toalecie
- Podawanie brudnej lub mokrej ręki
- Witanie się tylko mężczyzn między sobą i pomijanie kobiet
- Zła kolejność podawania ręki w większym towarzystwie
- Czekanie kobiet na to, żeby to mężczyzna wyciągnął pierwszy rękę
- Rezygnowanie w ogóle z podawania ręki

Witaj zimo!!!

A już dwa miesiące minęły bezśnieżnej zimy. Ponoć w Warszawie w ten sposób oszczędzono dwa miliony złotych. My też nie odśnieżamy, ale nic nie oszczędzamy, bo umowę wieloletnią na odśnieżanie mamy z przedsiębiorstwem komunalnym. A umowa mówi: czy to śnieży, czy nie śnieży wkład do kasy się należy i tak płacimy każdego miesiąca dwadzieścia tysięcy złotych temuż przedsiębiorstwu. Dobrze, że umowa nie obejmuje też miesięcy letnich. Jednym słowem dobrze, że jednak przyszła zima, bo przynajmniej nie trzeba się wstydzić.

Przytulisko

Kiedy tak sobie jako radny wejdziesz na chwilę do biura Rady Miejskiej w Aleksandrowie Kujawskim zawsze znajdziesz tam miłe przyjęcie i nawet kawę zaproponują, mimo że ledwo nos wystawiają zza urzędowych papierów. I kiedy tak sobie siedzisz czekając na kolejne spotkanie w innym biurze, to zawsze wywiąże się jakaś rozmowa najczęściej polityczna. Zresztą teraz wszystko to polityka. Zdarzy się, że wpadnie Janek z geodezji i powie coś mądrego do słuchu. Taka sobie wymiana myśli i poglądów. Po pewnym czasie wpada wiceburmistrz i czar pryska. Zabiera do siebie twojego rozmówcę na rozmowę, strach paraliżuje pracowników, a dla Janka z geodezji zaraz ktoś przynosi kolejne pilne zadanie. Zostajesz sam z kubkiem niewypitej kawy i zastanawiasz się, czy to tornado przez biuro przeszło.

Odrdzewianie za darmo

Panie i panowie, i wszystkie inne istoty posiadające samochody. Proponuję zupełnie darmową, prawie egzotyczną, na wskroś nowoczesną metodę pozbywania się grubych pokładów rdzy z waszych pojazdów. Tego nie wymyślił jeszcze nikt, ani Japończycy, a już na pewno nie Amerykanie. Niemcy choć tak praktyczni też do tego nie doszli. Idea leży wprost po waszymi nogami, wystarczy tylko spojrzeć w dół. Panie i panowie proste pomysły są najlepsze. A więc nie czekajcie tylko odpalajcie swoje cacka i ruszajcie na ulicę Kochanowskiego w Aleksandrowie Kujawskim. Jeśli po przejechaniu tej ulicy wasz samochód nie rozpadnie się na wertepach, to na pewno nie zostanie na nim warstwa rdzy, bo cała odleci na skutek wstrząsów.

W oczekiwaniu

Do dziś dnia albo i jeszcze dłużej będzie trwała sesja Rady Powiatu Aleksandrowskiego. Po spędzeniu około godziny w ciszy przerywanej przełykaniem kawy siedmiu zgromadzonych radnych, zarząd i goście pojechali na proszony obiad. W międzyczasie ogłoszono przerwę a przewodniczący rady przekazał kompetencje swemu zastępcy i poszedł sobie do domu. I tak jest do dzisiaj. Sesja trwa i nikt nie może zwołać następnej. Tytuł "show must go on" przychodzi zaraz na myśl. A tak nawiasem mówiąc cały czas trwa oczekiwanie na pozostałą część radnych, która sesji nie zaszczyciła swoją obecnością, a było ich razem jedenastu. A jak wszem wiadomo sesja nie może odbyć się bez kworum. Demonstracja siły? Na to wygląda, bo choć to miała być sesja budżetowa, to jej brak wielkich szkód nie poczynił. Uchwałę budżetową można przyjąć i w styczniu, a ewentualne środki niewygasające, które trzeba zatwierdzić jeszcze w tym roku nie są aż tak znaczne. A więc show wciąż trwa.

Wyroki boskie

I widział Najwyższy jakich niegodziwości dopuszczają się potomkowie Adama na ziemi. Jak żyją w rozpuście, obżarstwie i opilstwie, jak kłamią i politykują tylko zamiast praw najwyższych dochowywać. Oj bolał Najwyższy nad losem swych dzieci. Tak strapiony siedział na swoim tronie i ze smutkiem doszedł do wniosku. A muszę tym moim dzieciom w zło zapatrzonym przypomnieć prawo jakie im nadałem na czas, kiedy ziemię całą wzięli w posiadanie. A przypomnę im to, jak to kiedyś w Sodomie i Gomorze. Może to ich wreszcie sprowadzi na uczciwą ścieżkę. A było to w Boże Narodzenie roku 2011. I jął się najwyższy rozglądać za miastem, którego ulicami przemkną jeźdzcy apokalipsy. A żeby to tylko nauka była, nie pogrom masowy szukał mieściny niepozornej. I znalazł. Patrzy i widzi młodzież zapijającą piwo na placu zabaw dla dzieci i zatraconych w opilstwie wieczornych gości sklepów z alkoholem. I popatrzył Pan na przechodniów wywracających się na dziurawych chodnikach. I widział dziurawe drogi i liche światło na ulicach. Była też sala kinowa w miejskim centrum kultury, z którego chyba diabeł wyniósł wszystkie siedzenia i była ruina dworca ponoć najdłuższego w kraju nad Wisłą, w którym do dziś straszą duchy dwóch cesarzy. I wzruszyło to Pana i w całej swojej litości pomyślał: przecież tu jest taka bida, że żaden kataklizm im już nie zaszkodzi, ani niczego nie nauczy.

Akt ostateczny

Kilka miesięcy temu na posiedzeniu wspólnym komisji RM podjęto wniosek o uchwale intencyjnej w sprawie udzielenia aprobaty dla projektu remontu MCK w oparciu o dotację unijną. Wszystko odbyło się po długiej, merytoryczne dyskusji. Minęło pół roku a uchwały intencyjnej ani widać ani słychać. A u wielu wspomnienie tego faktu wzbudza jeśli nie zakłopotanie to przynajmniej objaw trudności z precyzyjnym wytłumaczeniem zaistniałej sytuacji. Rada swoje, burmistrz swoje, a kultura w agonii.