Powiastka wigilijna

Jak pisze w naszej lokalnej gazetce pan Białowąs pierwsze robocze posiedzenie Rady Miejskiej odbyło się w wielkiej zgodzie. Wszyscy uśmiechali się do siebie, panie urokliwie trzepotały rzęsami, burmistrz jak zwykle z kurtuazją składał całusy na dłoniach dam, a wice robił wąsem w wyrazie zadowolenia. Było wręcz niebiańsko, Wszyscy z obecnych byli "za" a nawet "przeciw" byliby, gdyby taka była potrzeba. To wszystko po latach skakania sobie do oczu zakrawa na jakiś cud mniemany albo Kujawiacy i Górale podobnie jak u Wojciecha Bogusławskiego. Na Kujawach i szeroko w Polsce powiadają, że w czasie bożonarodzeniowym wszystkie boskie stworzenia zaczynają mówić ludzkim głosem, więc może i u nas o ten rodzaj cudu chodzi. Będą pielgrzymki.

Samospełniające się proroctwo

Spotkałem kiedyś w horoskopie wzmiankę o samospełniającym się proroctwie. Nie potrafiłem zlokalizować jej znaczeniowo. Ale skwitowaniem dla tego pytania jest chyba też znane hasło brzmiące następująco: co ma być to będzie. No i kiedy tak obserwuję zmiany w pewnych sferach władzy, to wydaje mi się, że spełniły się wypowiadane od lat pragnienia i prorocze wizje ludzi spoza grupy trzymającej władzę. Precz z .... Zupełnie niespodziewanie stracili ster władzy rozmaici gorzelnicy, karzełki i agenci. Na kolejną kadencję nie poproszą ich wcale. A wszystko wydarzyło się w mieścinie, gdzie wydaje się nic nie można było zmienić. To nie mogło mieć miejsca w Aleksandrowie. I przyszedł czas na nowych ludzi. Oby tylko nie małych, bo i niski wzrostem może świętym być.

Wyrok

Zgrzytanie zębami i płacz gdzieniegdzie dał się zauważyć, kiedy czytano wyniki ostatnich wyborów. Jakie to wielkie zdziwienie malowało się na twarzach przegranych i rozpaczliwe komentarze puentujące wyniki; to społeczeństwo z całą pewnością musi być głupie, skoro nie zagłosowało tak jak chciałby niedoszły radny.
Mówią, że co dwie głowy, to nie jedna, a w naszych wyborach wzięło ich udział około czterech i pół tysiąca, więc wynik jest raczej przejawem społecznego rozsądku. Społeczeństwo wydało czteroletni wyrok banicji politycznej za bezradność, pieniactwo i źle wiązane krawaty.

Wielka wyprzedaż posezonowa

Idę ulicami mojego miasta i widzę. Słychać też wiele. Ale pierwsze, co się rzuca w oczy, to zaślepione plakatami wyborczymi witryny sklepowe. Tu proponują dr. Cieślę w rozważnym wyborze, tam panią Wiśniewską, chyba wadliwą, bo bez polityki. Gdzieś wysoko w górze powiewa sobie pan Lotfi Mansour, który może jak anioł z niebios przyniesie powiatowi wybawienie od biedy i głupoty. Cena jest atrakcyjna, bo tylko jeden głos na wyborach. Ale zawsze trzeba pamiętać, że to wyprzedaż. Jak zawsze zainteresowanie w takich wypadkach jest duże, aż do zapamiętania. Stojąca w sklepie mięsnym przede mną pani, nagle oderwana od dyskusji na temat wyborów, na pytanie ekspedientki: co podać?; odpowiada: ćwierć kilo Gralaka daj mi kochana. Po chwili zastanowienia poprawia zamówienie na pasztetową. Oj, głupi człowiek, głupi. Dodaje na koniec.

Znaki czasu

Ostatnimi czasy wyznacznikiem bycia na fali postępu w mieście jest uczestnictwo w lokalnym życiu kulturalnym. Tu i ówdzie trzeba się pokazać, aby nie zostać posądzony
o chamstwo. Nawet znanych mi z zatwardziałości zwolenników zimnego materializmu pociągnął jazz i poezja śpiewana. Wzruszający jest widok zasłuchanego w słowa -Życie to nie teatr- notabla, któremu ciasny węzeł krawata tłamsi oddech, a stres generuje głośne przełykanie śliny i nerwowe drygi rąk. Czasami też coś zaburczy w brzuchu. Ale trzeba być tu i ówdzie.
Ja też staram się bywać, gdzie się da, bo nudzą mnie już widoki kurzych ferm. Bywam
i spotykam ludzi, i rozmawiam. Często opowiadają o swoich doświadczeniach z kulturą. Ostatnio rozmówca zapewniał mnie o wieloletnim związku z kulturą, bo jako pedagog uczy kultury bycia swoich wychowanków i nawet na wszystkich miejskich imprezach bywa. I co najważniejsze ma ambicje. Jako przyszły radny wprowadzi trochę kultury do życia miasta, a celem naczelnym jest r....lenie urzędów. ... -Od powietrza, głodu, ognia i wojny wybaw nas Panie-

Zaistnieć w Aleksandrowie

Dwa i pół tysiąca lat temu pewien szewc z Efezu imieniem Herostrates kierowany chęcią wiecznej sławy pokusił się na podpalenie tamtejszego Artemizjonu.- świątyni greckiej bogini łowów Artemidy. Zamysł się udał, bo mimo starań współczesnych podpalaczowi, imię jego przetrwało do dziś.
Co należałoby uczynić, aby zaistnieć w Aleksandrowie Kujawskim, gdzie słowo zaistnieć rozumiane jest jako zarzut, jak to ostatnio usłyszałem. Nie masz prawa działać społecznie, przedstawiać swoich pomysłów na forum publicznym , a nie daj Boże krytykować. Próba takiego zaistnienia na lokalnym poletku, to ewentualne zagrożenie dla ustanowionego porządku.
Warto zastanowić się nad refleksją: z jakim zarzutem spotkałby się ktoś, kto znalazłby rozwiązanie problemu MCK, niekoniecznie puszczając je
z dymem. Przyjmijmy bardziej budujące rozwiązanie. Na pewno miałby szansę zaistnieć. W każdym bądź razie zapamiętano by go na długo.

Chyba zaczyna się tu jesień

Idzie na zmiany. Już chłodniej na dworze i liście żółkną, a za tym podążają zastanawiające zachowania wśród ludzi. Nie zdarzyło mi się jeszcze czegoś takiego obserwować. Może ma to związek ze zmianami klimatu. Ostatnio na moim osiedlu daje się zauważyć osobliwe zjawisko. Przed sklepem u p. K. lub w sąsiedztwie miasteczka nauki jazdy zbierają grupy mężczyzn po kilkanaście osób i przy żywej dyskusji nie wiem czy zakrapianej spędzają długie godziny. Jednej z tych grup przewodzi p. S. Ś. w drugiej osobą najaktywniejszą jest, któryś z jego synów. Wiadomo w jakim celu zbierają się bociany na sejmik, ale czy pp. Ś. też mają wolę odlotu wraz z towarzystwem. Oby tylko nie przeszkodziła im policja z zarzutem organizowania nielegalnych zgromadzeń.

Wspomnienie

Stachura Edward nasz bard aleksandrowski, nie wieszcz przecież, jak to mu niektórzy próbują zarzucić miałby dziś lat siedemdziesiąt trzy. Mógłby być teraz gderliwym starcem ze skromną emeryturką i miejscem na ławeczce wśród kolegów przed blokiem. Gdyby był, ale on bardzo przebiegły jak na poetę i sam zgasił sobie światło w chwili kiedy mógł jeszcze spojrzeć sobie w twarz. Artyści potrafią nudzić się sobą. W wieku czterdziestu dwóch lat poczuł się spełniony i w pełni rozkwitu, i jako mistrz zakończył. Bo życie to nie teatr i nie miejsce w nim na chałturę. I chyba dlatego odbył się dziś koncert jego poezji. Jak to dobrze wiedzieć, kiedy wyjść

Vivaldi w Aleksandrowie

Czasami lubię sobie siąść przy otwartym oknie w towarzystwie dobrej kawy i wiosny z czterech pór Vivaldiego. Kiedy natura zapewni mi jeszcze dobrą scenografię w postaci słonecznego poranka , wtedy do szczęścia nie potrzeba już nic więcej. Mijają minuty błogości, aż do chwili nadejścia pory końca zmiany w pobliskiej przetwórni drobiu. Pojedynczo i grupkami, przygarbieni i sterani z torbami foliowymi wypełnionymi resztkami z produkcji idą pracownicy. Tuż przy bramie ustawiają się w gromady dyskusyjne i przy dymku omawiają wydarzenia pracowitej nocy. Wyraz zdegustowania słychać w rwącym słownictwie pomagającym pozbyć się emocji. Scysje między rozmówcami na szczęście nie kończą się rękoczynami. Wyzwiska wystarczą. Powoli jednak napięcie spada, nagromadzona para uchodzi. Na powrót dźwięczą już tylko altówki i skrzypce finałowej części koncertu Wiosna, a wtedy wraz z delikatnym powiewem wiatru od strony ferm kurzych przychodzi kleisty i gęsty fetor, wdzierający w każdy zakamarek.
W pobliżu słychać huk, jakby wystrzał. Dyskutanci spłoszeni rozchodzą się czym prędzej. Za ogrodzeniem ukazuje się przechadzający się dumnie w filcakach jeden
z właścicieli ferm. Na ramieniu dubeltówka. Pewnie strzelał bezpańskie psy. Teraz lepiej zamknąć okno. Czar prysł.

Sensacje aleksandrowskie

Szanowni Państwo kampanię wyborczą do samorządów 2010 uważam za otwartą można by powiedzieć już dwa miesiące temu. To co dzieje się teraz to też jeszcze początek, a przypomina mi trochę film Alfreda Hitchcocka kierujący się zasadą, ze na początku powinien być wybuch wulkanu, a potem napięcie musi wzrastać. Jak słuch w gminie niesie kandydaci na najwyższe stanowiska w mieście śledzą się nawzajem. Czy pod biedronką konkurent wietrzy się z nadmiaru alkoholu, czy tylko czeka na kochankę?. Po coś tu w końcu przyjechał, przecież nie na zakupy. Z kolei szpiegujący nie zdaje sobie sprawy, że jego wypowiedzi nagrywane są przez towarzyszącego mu kierowcę. Niewykwintne słownictwo oddaje emocje. Nie zdziwiłbym się gdyby w bagażniku był ktoś jeszcze, albo przynajmniej jakaś kaczka. Kaczka, którą można byłoby w odwecie podrzucić jakiemuś zarządzającemu jako dowód bezprawnego przyznania sobie premii w naturze. To jest już niezły wątek powieści sensacyjnej. Gdzie przemoc i walka w końcu pojawia się i wymiar sprawiedliwości. Sędzia stanie przed dylematem czy rodzice dzieci niepełnosprawnych są przewrażliwieni, czy określająca ich tak osoba niepełnosprawna, a to wszystko dla udowodnienia, że ktoś trzeci prowadzi działalność wywrotową na zlecenie obcego wywiadu. Oczywiście jakakolwiek zbieżność
z rzeczywistością jest zupełnie przypadkowa, jak to w filmie. A więc napięcie rośnie, bańka absurdów się napełnia. Kiedyś pęknie, bo pęknąć musi i po wszystkim zostanie tylko nieświeże powietrze. Tyle w nas fantazji, a tak marne efekty.

Bez Mickiewicza i bez Miłosza

Idę sobie uliczkami mojego miasteczka i widzę, i słyszę, i zdarza mi się myśleć też. Wracają dziewczynki ze szkoły, z mojej starej „jedynki” W żywej dyskusji na temat zapewne zasadniczy mówi jedna do drugiej: „a po co ty tam k...wa idziesz” ta odpowiada: „a bo k...wa muszę „ Stoi młoda mama nad wózkiem dziecinnym i prowadzi też pewnie emocjonującą rozmowę z jakimś młodzieńcem i chyba nie dla wzmocnienia siły wyrazu wstawia w zdaniu co drugie słowo k....wa, bo za często. Młodzian wsłuchany w opowieść co chwile spluwa dookoła siebie. Mijam osiedlowy sklepik. Tam grupa tzw lokalnych mędrców wzmacniając się czymś skrzętnie ukrywanym pod marynarką omawia trudy życia w dzisiejszych czasach, i nie klną wcale z tego powodu, ale dla nowej zasady składniowej wstawiając k...wy jako przecinek w zdaniu i znak przestankowy dla zastanowienia się co powiedzieć dalej, kiedy ślina na język nic nie przynosi. A więc tylko w Krakowie na ulicach cicho sza, a u nas za to bełkot wulgarny, i też nie ma Mickiewicza, brakuje Miłosza