Syndrom smoleński

Wypadek lotniczy w Smoleńsku w 2010 roku to jedno z najbardziej, jeśli nie najbardziej tragicznych wydarzeń w naszej współczesnej historii. Tragedia nie polega jednak tylko na masowości ofiar i ich randze w życiu publicznym Polski, ale na odbiorze społecznym tego wydarzenia. I dziwne to, bo już od momentu tragedii rozpoczęły dwuznaczne spekulacje i wykorzystywanie wydarzenia w sposób niezgodny z jego charakterem. Wszyscy pamiętają reklamę zimnego Lecha i wszyscy pamiętają krzyże nabite puszkami po piwie Lech, ale to drobne, najbardziej widoczne szczegóły w większej historii. I co jeszcze bardziej dziwne, że to Polacy robią Polakom. Zginęły w końcu osoby z samego szczytu władzy, osoby zasłużone dla Polski i pełniące odpowiedzialne funkcje. Elita Rzeczpospolitej. Dziś wielokrotnie niechęć wzbudza próba upamiętniania tego wydarzenia i biorących w nim udział osób. Wojna polsko- polska. W rozmowach na ten temat często słyszę, że te ofiary nie mają nic wspólnego z naszą miejscowością i nie ma co ich upamiętniać. Mówię wtedy, ale z Polską mają, czy to za mało. Czasami nie wystarczy być tylko poprawny politycznie, ale i zdrowo myślącym.

Artystą każdy może być

Kogo można nazwać artystą? Myślę, że każdą istotę ludzką zdolną do tworzenia dzieł abstrakcyjnych poruszających zmysły i wzbudzających emocje. Emocje z reguły pozytywne, czasami nie. Artystą więc można nazwać każdego z nas, a teraz kiedy możliwość samorealizacji jest ogromna, artysta czai się za każdym rogiem. Kiedyś były inne czasy, że byle jakiego artystę dyskwalifikowano już w przedbiegach, tak że nie miał sposobności realizowania swoich pasji. Każdy zna historię Janka muzykanta i nikt nie zapomni Adolfa rodem z Austrii, którego potraktowano wysoce okrutnie, nie doceniając jego malarskiego kunsztu. Ale artyści są wrażliwi jak wiadomo, więc takie potraktowanie, może nie tylko wywołać poczucie krzywdy u artysty, ale nawet chęć zemsty. Wszyscy wiedzą, że Adolf pokazał swoje artystyczne mistrzostwo w zwalczaniu wrogów nazizmu. Wniosek wynika z tego jeden, że artystów jacy by oni nie byli, nie można traktować źle, bo nigdy nie wiadomo co z tego wyniknie. A kiedy tak ostatnio słuchałem koncertu pewnej lokalnej gwiazdy, pomyślałem sobie, że w końcu śpiewać każdy może i drażnić krytyką artysty nie wypada, bo nigdy nie wiadomo jaka będzie reakcja.

Burzenie mitów

"Jestem Bond, James Bond" Tak zwykł się przedstawiać agent brytyjskiego wywiadu z licencją na zabijanie o kryptonimie 007. Powstały już dwadzieścia cztery filmy z Jamesem Bondem na podstawie powieści Iana Fleminga, i zawsze cieszą się ogromnym zainteresowaniem, szczególnie moim. Na ten film zawsze mam zarezerwowany czas, żeby nie wiem co się działo. Podziwiam podboje agenturalne
i erotyczne bohatera, bo jak wielu innych, chciałoby się być przynajmniej w jednej dziesiątej takim jak James Bond i chociaż jeździć super tuningowanym BMW. W rolę agenta wcielali się znakomici aktorzy: Sean Connery 7 razy, Georg Lesenby 1 raz, Roger Moor 7 razy, Timothy Dalton 2 razy, Pierce Brosnan 4 razy, Daniel Craig 3 razy. To była dopiero gra.
Jednak ostatnio wpadł mi przed oczy artykuł w internecie, w którym na podstawie danych z powieści stwierdzono, że Bond wypijał dziennie około półtora litra wina, czyli bez mała tyle ile nasi smakosze pod sklepami. Wstrząsnęło mną, kiedy w następnych słowach stwierdzono, że James pijąc tak dużo musiał być alkoholikiem i do tego impotentem. To z czego strzelał - pomyślałem.
I tak zniszczono jeszcze jeden mit. Muszę poszukać sobie innego.

Pamięci Marszałka słów kilka

5 grudnia, mija 146 rocznica urodzin w Zułowie na Litwie pierwszego Marszałka Polski i architekta naszej niepodległości, Józefa Klemensa Piłsudskiego. Zmarł 12 maja 1935 w Warszawie. Józef Piłsudski wychowywał się wraz z pięcioma braćmi i czterema siostrami w rodzinie pielęgnującej tradycje patriotyczne.
W Wilnie ukończył rosyjskie gimnazjum. Potem zapisał się na studia medyczne w Charkowie, nigdy ich jednak nie ukończył.
Największymi osiągnięciami w karierze politycznej Józefa Piłsudskiego było zostanie pierwszym Marszałkiem Polski oraz pełnienie funkcji Naczelnika Państwa Polskiego (w latach 1918-1922).
Piłsudski był także doskonałym wojskowym. 11 listopada 1918 roku został mianowany Wodzem Naczelnym Armii Polskiej. To jemu przypisuje się współudział obok gen. Rozwadowskiego i gen. Veyganda w opracowaniu manewru znad Wieprza, który przesądził o polskim zwycięstwie w wojnie z bolszewikami 1920r. Jeszcze za czasów I wojny światowej wsławił posunięciami taktycznymi stratega wielkiej miary, które mimo że brawurowe decydowały jednak o zwycięstwie. Choćby pod Uliną Małą w listopadzie 1914, oddziały Komendanta wykonały ryzykowny manewr, wyrywając się z okrążenia przez wojska rosyjskie i docierając później do Krakowa.
Kontrowersyjne czasy po zamachu majowym, rządy sanacji, proces brzeski czy przykładowe już w dyskusjach więzienie w Berezie Kartuskiej cieniem kładą się na okres aktywności politycznej Marszałka. Pozostaje tylko jedno wytłumaczenie poczynań Piłsudskiego, jakim jest cel najwyższy wolne i stabilne politycznie państwo.

Wojna z Moskwą o Ukrainę

Jakże niestabilne jest pogranicze między wschodem i zachodem, tam gdzie żyzna Ukraina otwiera swe bezkresne stepy na świat. Tam Moskwa od siedemnastego wieku zagląda zachłannym okiem. Ukraina jest niepodległym krajem od 22 lat i dziś jej wstąpienie do Unii Europejskiej byłoby ukoronowaniem procesu oderwania od wpływów moskiewskich. Według planów Marszałka Piłsudskiego stworzenie między Rzeczpospolitą a Rosją pasa państw granicznych nam przychylnych w postaci wolnej Ukrainy, Białorusi, Litwy, Łotwy i Estonii byłoby gwarantem naszego bezpieczeństwa. We współpracy z tymi krajami silna Rzeczpospolita stanowiłaby podstawę pokoju w tej części Europy. W tej chwili ważą się losy realizacji wizji Marszałka. Moskwa tak jak wieki temu, próbuje zatrzymać Ukrainę przy sobie. Mam nadzieję, że Ukraińcy mają dobrą naukę w swojej historii i nią dadzą się raz jeszcze oszukać. W roku upadku powstania chmielnickiego – 1654 - Ukraińcy podpisali w Perejesławiu układ z Moskwą o włączeniu lewobrzeżnej Ukrainy do Rosji oraz oddanie się Rady Kozackiej w opiekę carowi Rosji. Skutkowało to wojną polsko rosyjską trwająca aż do 1667 roku i potem trwałym podziałem Ukrainy naddnieprzańskiej. W 1775 z woli cara Sicz zaporoska przestała istnieć. Próby utworzenia unii hadziackiej, w której Ukraina prawobrzeżna jako Księstwo Ruskie miała być równoprawnym członkiem unii trojga narodów obok Korony i Litwy, dzięki działaniu Rosji zakończyło się fiaskiem. Dziś historia się powtarza, więc nawet mając na względzie tylko nasz interes narodowy, powinniśmy wesprzeć Ukraińców ze wszystkich sił naszych.

Tak brzmi zwrotka ukraińskiego hymnu:

Ще не вмерла Українa ні слава, ні воля,
Ще нам, браття українці, усміхнеться доля.
Згинуть наші воріженьки, як роса на сонці.
Запануєм і ми, браття, у своїй сторонці.

A nasz polski wszyscy znają.

Rymkiewicz: będziemy żyli w przygranicznej rosyjskiej kolonii?

Jarosław Marek Rymkiewicz w najnowszym numerze tygodnika "Do Rzeczy" pisze, iż obecnie mamy do czynienia z podziałem, "który stawia przed nami pytania, co dalej będzie z Polską?".
- Czy będziemy żyli w wolnej Polsce, czy w przygranicznej rosyjskiej kolonii? To jest podział smoleński - dodaje poeta.
Rozmówca Joanny Lichockiej podkreśla, iż sprawa smoleńska jest teraz najważniejsza. - Reszta to są mniej ważne kłopoty, takie, które zawsze mieliśmy i którymi nie trzeba się za bardzo przejmować, bo po to mamy polityków, żeby oni się nimi przejmowali - dodał.
W dalszej części rozmowy Rymkiewicz zaznacza, że w odniesieniu do katastrofy Tu-154 naród Polaków dzieli się na trzy części. - na tych, którzy uważają, że nad lotniskiem Siewiernyj doszło do zbrodni, którzy wierzą w to lub choćby dopuszczają taki pomysł; na tych którzy uważają, że była to zwykła katastrofa lotnicza - przekonywał w tygodniku. Jaką ostatnią część wymienił tych Polaków, którzy "nie chcą o tym nic wiedzieć, nie chcą, żeby taka sprawa w ogóle istniała".
Poeta zaznacza, że "wszyscy jesteśmy przekonani, że to, co się wydarzyło we wnętrzu Tupolewa, może być zapowiedzią czegoś znacznie gorszego". Czegoś, co nas czeka wszystkich. Nawet zapowiedzią jakiejś dziejowej klęski, wielu klęsk dziejowych. A to oznacza, że sprawa smoleńska zmieniła naszą sytuację duchową - dodał.
Rymkiewicz wyraził także nadzieję, że "dla wszystkich Polaków, dla naszej przyszłości byłoby fenomenalnie i cudownie, gdyby pojawił się teraz między nami i stanął na czele narodu ktoś w szarym mundurze i wsparty na szabli". Poeta w tym kontekście wymienia marszałka Józefa Piłsudskiego. - Potrzebny jest ktoś taki, kto potrafiłby przywrócić Polakom ich dumę, ich godność, ich wiarę, że są potężnym i szlachetnym narodem - zaznaczył.

Cytat za onet.pl

Była potrzeba, znalazła się pomoc

Dyrektor Arkadiusz Gralak z MCK, jak sam mówił, rósł do góry, kiedy widział zaangażowanie wielu osób w niesienie pomocy dla Angeliki dotkniętej nieuleczalną chorobą. A zaangażowali się sponsorzy, artyści młodsi i ci nieco starsi. Można było coś kupić i wrzucić grosik pomocy, a nawet wypić filiżankę kawy zagryzając ciastkiem. Miło było popatrzeć, a jeszcze milej posłuchać, kiedy śpiewały dziewczęta z Gamy i Muzy, i panie oraz panowie z zespołu Złoty Wiek i kilku jeszcze innych. Aż trudno uwierzyć, że stać nas jeszcze na tak wiele dobrego.

Kryzys świadomości albo abnormalność współczesna

Kiedy na pytanie czy nie przeszkadza komuś upamiętnianie osób zaborców w nazwie festiwalu w Aleksandrowie Kujawskim, ktoś odpowiada mi, że to jest mu zupełnie obojętne, zastanawiam się, czy dobrze zadałem pytanie i czy mnie w ogóle zrozumiano. Kiedy po katastrofie smoleńskiej w telewizji publicznej nadano reklamy "Zimny Lech" Wydawało mi się to nieprzyzwoite. Ale gdy dzisiaj słyszę groźby rękoczynów, jeśli tylko chciałbym upamiętnić w Aleksandrowie Kujawskim ofiary katastrofy smoleńskiej, to wydaje się już to nienormalne. A stało się tak dzisiaj na publicznym forum Facebooka. Zastanawiam się tylko, kto zasiał w ludziach tyle nienawiści.

Aleksandrowskie zaduszki jazzowe

Regułą o tej porze roku albo specyficznym rytem kulturowym Aleksandrowa są zaduszki jazzowe. Ktoś wpadł na świetny pomysł, aby przy dobrej muzyce powspominać kolegów, którzy muzykują już gdzieś w innym wymiarze. Stary już jestem i miałem okazję uczestniczyć w tak wielu tych wydarzeniach, że jest to dziś dla mnie impreza wręcz kultowa, której nie wypada opuścić. A dzisiaj Zbigniew Gajewski czarował słuchaczy swoim wykonaniem "Wonderful life" - so wonderful. Były też dźwięki saksofonu altowego Wojciecha Kochanowskiego i w tym samym miejscu wspomnienie Zbyszka, też saksofonisty. Instrumenty klawiszowe obsługiwał Adam Lemańczyk, nowa twarz na aleksandrowskiej scenie zaduszkowej, a gitarę basową Piotr Szymański. Jednym słowem można wyrazić tylko żal, wielkie ubolewanie, że takie wydarzenie gości w Aleksandrowie tylko raz roku, bo w końcu rozmaitych dat okolicznościowych znalazłby mnóstwo, aby zorganizować takie sobie jazzowe muzykowanie. Bo nawet Boże Narodzenie tez może być jazzowe, nie mówiąc już o pierwszym maja.
Na uwagę zasługuje pomysłowa scenografia, która oddawała specyficzne listopadowe polskie klimaty. I jeszcze ta niepowtarzalna atmosfera sali kawiarni "Parkowa" , gdzie na stolikach ustawiono nastrojowe świece, choć ani ducha na sali. Ale ponoć duchy są niewidzialne. A słuchacze nie zawiedli, sala taneczna prawie pękała w szwach.

Na pająka

W miejscowości Różki Wójtowskie w województwie dolno górno śląskim wójt i jego zastępca ambitnie zabiegają o prawomyślność członków Rady Gminy. Bo tylko dobra propaganda i przekonanie Radnych o słusznym kierunku rozwoju obranym przez wójta jest gwarantem utrzymania się przy władzy. Ba, nawet błąd trzeba umieć przekuć w sukces i przekonać, że doprowadziły do niego celowe działania. I tak co dzień zasadza się wice jak pająk w swoim gabinecie i czyha tylko aż pojawi się ofiara. Wyskakuje zaraz kiedy usłyszy tylko podatną i pięknym kurtuazyjnym gestem zaprasza do gabineciku, a tam traktuje swoim propagandowym jadem, przetrawia i pozostawia tylko pusty korpus odessany z własnych treści i pomysłów. Nie wszystkie jednak ofiary są strawne, ale warto czerpać nauki z obserwacji świata pająków.

Lokalna świadomość narodowa

W niedawnej debacie na temat nazwy festiwalu w Aleksandrowie Kujawskim, udowadniałem, że w nazwie wydarzenia upamiętniamy osoby oprawców Powstańców roku 1863 i wrogów naszej niepodległości Wilhelma I cesarza Prus i Aleksandra II cara Rosji. Nie godzi się bowiem, aby postaci morderców narodu stawiać jako symbole naszej współczesności. W dalszym ciągu przecież pozostajemy Polakami. Tak wielki nietakt etyczny i moralny to skandal. Ale wracając do dyskusji warto wspomnieć odpowiedź jednego z dyskutujących, który tak argumentował sprzeciw wobec mojej postawy: "Ale Piłsudski też nie był lepszy" Czasami zastanawiam się gdzie jestem. Czy to jakiś irracjonalny teatr prowincjonalny, czy aleksandrowska scena absurdu?