Świetlana przyszłość

Za dwadzieścia lat aleksandrowski Festiwal Dwóch Cesarzy będzie corocznym wydarzeniem artystycznym o randze międzynarodowej. Na dni festiwalowe zjadą się tu panowie we frakach i panie w sukniach wieczorowych i długich boa oplatających się wokół szyi. Panowie z nad binokli będą spoglądać w dekolty pań podziwiając diamentowe kolie. Wszędzie ochy i achy, i dystyngowane gesty. A na dworcu rozbrzmiewać będą dźwięki muzyki klasycznej i głosy mistrzów. Wszystko ekskluzywne dla elit. Imperialne kolumny hallu kapiące złotem i czernią żelazową, i świetlik pobłyskujący wszystkimi kolorami tęczy. Na scenie kameralnej w stiukowej sali bufetowej ćwiczyć będą kwartety i większe formacje orkiestrowe. Obok kelner z muszką na szyi i z białą serwetką na przedramieniu usłużnie zaproponuje aperirif. Zaraz też zaserwuje orzeszki ziemne lub pistacje. Każde przedstawienie poprowadzi dystyngowany konferansjer w smokingu. Dworzec zabłyśnie całym czarem podświetlony dyskretnym światłem przyziemnych reflektorów. Kilka fajerwerków, może wystrzałów armatnich na inaugurację i ktoś wypowie sentencję, że festiwal uważa za otwarty. Włączą się kamery, nastanie cisza, scena przyoblecze się w delikatne światło reflektorów. I publiczność nie zawiedzie. Przebrnie przez błota swoich ulic, przeskoczy kałuże i nawet ominie dziury po brakujących płytkach chodnikowych. Czasem zaklnie po drodze szpetnie po polsku. Wcześniej zabezpieczy swoje domy przed złodziejami i spuści z łańcuchów psy, poprosi sąsiadów o uwagę na okoliczność pojawienia się złodziei. I sprawdzą też, czy szambo się nie zapełni, bo kanalizacji jeszcze nie będzie. I kupią nawet nowy krawat, albo i garnitur. Tak, ludzie przebrną każdą przeszkodę, aby tylko dać się oszukać chwilowej ułudzie wielkiego świata.

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.

Brak ocen.