Znak nowych czasów?
Pod koniec lipca do Kanady wybiera się papież Franciszek, ale nie będzie to typowa wizyta duszpasterska. Papież jedzie tam, aby przeprosić, aby posypać głowę popiołem, przed rdzennymi mieszkańcami tego kraju i pewnie poprosi ich o wybaczenie. Tylko czego? W ostatnich latach nagłośnione zostały wystarczająco mocno działania rządu kanadyjskiego i współpracującego z nim Kościoła, mające na celu wykształcenie w najmłodszych „Indianach” ducha białego człowieka. Polegało to na odbieraniu dzieci prawowitym rodzicom, nawet dwuletnich, i umieszczaniu ich w ośrodkach rezydencjalnych, gdzie miały wykształcić się na białego duchem człowieka. Powinno to się nazwać po imieniu jako akcję wynaradawiania. Tej przymusowej reedukacji poddano około 150 tysięcy dzieci, które umieszczono w specjalnie dla nich przeznaczonych internatach. Stosowane środki wychowawcze były surowe. Za niesubordynację groziła kara cielesna, czasami do krwi. Dziećmi „opiekowali się” duchowni. Z całej liczby dzieci osadzonych w ośrodkach 7 tysięcy zmarło z głodu, z powodu chorób spowodowanych złymi warunkami sanitarnymi, a pewnie również w wyniku bicia. Prochy ich spoczywają w zbiorowych dołach, bo nie można nazwać mogiłą miejsca nieoznaczonego w żaden sposób. Ostatni taki ośrodek w Kanadzie zamknięto dopiero w 1997 roku.
Z jednej strony należy docenić gest papieża Franciszka, który odważył się rozmawiać o rzeczach tak trudnych dla Kościoła, kiedy sam jest w nie najlepszym stanie zdrowia. Ciekawe, czy zdecydowałby się na tę specjalną wizytę, gdyby nie było wokół sprawy tyle rozgłosu. Tego nie da się już dłużej ukrywać. „Potępiam również ucisk fizyczny, kulturowy i religijny, i wszystko, co w jakikolwiek sposób pozbawiłoby was lub jakąkolwiek grupę tego, co słusznie należy do was” – mówił do rdzennych mieszkańców Kanady Jan Paweł II w 1984 r., a wiedział już wtedy dobrze o efektach działalności, również o ofiarach, kanadyjskich ośrodków dla dzieci indiańskich. Papież nie przyjął tymi słowami odpowiedzialności Kościoła za śmierć tych 7 tysięcy dzieci i współudział w akcji wynaradawiania pozostałych. Czy dziś akt przyznania się do winy, słowa przeprosin wystarczą, aby zabliźnić rany wyrządzone wcześniej przez ludzi wyznających chrystusową miłość bliźniego?
|
