Perły pod wieprze
Ewangelia według świętego Mateusza mówi: Nie dawajcie psom świętego, ani miećcie pereł waszych przed wieprze, by ich snadź nie podeptali nogami swemi, i obróciwszy się, aby was nie roztargali. Cytat odnosi się do życia religijnego, ale jakże dobrze sprawdza się w życiu codziennym. Czasami można cuda robić, a twoje dzieło stanie wśród odpadów, albo na półce kiczowatej kolekcji. Bo wiedzieć trzeba, że ze swoim dziełem trzeba trafiać do tych, którzy potrafią je docenić, bo inni twoje perły w mierzwie unurzają i nie tylko dlatego, że tępi, ale po to by ich blask zniszczyć. Nie szkoda ci ich? Od niektórych z nas nie można wiele wymagać, bo natura nie obdarzyła ich wrażliwością. Są też i tacy wrażliwi, którzy wydają się ślepi na to, co robisz, bo nie chcą widzieć z zazdrości, z zawiści. Przewrócą się o twoje dzieło, ale i tak nie uznają, że jest. Łaską będą słowa krytyki, czasem zupełnie bezprzedmiotowej, kiedy ktoś dla przykładu krytykuje obraz za jego ramę, a tobie samemu przypną łatki im brudniejsze, tym lepsze. Pozostaniesz nieudacznikiem, tym większym, im większa jest wartość tego, co tworzysz. Nie rzucajmy więc pereł pod wieprze, bo szkoda ich.
|
