Pytania zadawane sobie
Jak to jest, kiedy mając lat dwadzieścia bierze się broń do ręki i wstępuje w szeregi walczących? Przecież jest strach, bo można zginąć!! A kule świszczą nad głową i sypie się grad żądnych krwi odłamków. Jak to jest kiedy umawiasz się z ukochaną na randkę, która odbędzie się zaraz po tym, kiedy wrócisz z akcji bojowej i zostawisz w piersi swojego wroga kilka gorących kul. To takie odrażające. Nawet śmierć wroga wzbudza w tobie torsje. Nie myślisz o tym i o tym, że nie wrócisz z walki, myślisz o swojej miłości. A kiedy z ukochaną siądziesz na stercie gruzu twojego zburzonego domu i planujesz imiona swoich dzieci i myślisz, że pies burek będzie towarzyszył wam w domu, kiedy wywalczycie już tę upragnioną wolność, świat za granicą śmierci i wojny wydaje się taki piękny, jak pragnienie poetów. Lilie dla ukochanej i ciastka sezamowe dla ciebie, śmiech dzieci i pies, co wesoło merda ogonem. Tak myślisz a nad głową świszczą tylko ołowiane anioły śmierci i w każdej chwili ocierasz się o kres. Czy twój kres, czy świata, wszystko jedno!! Kiedy kończysz ty, kończy się wszystko. Nie jeden kolega z ulicy zabrał gdzieś ze sobą cały swój świat. Ty jesteś szczęśliwcem, bo jeszcze swój masz. A kiedy przekroczysz i ty tę granicę, doznajesz chwili błogości, bo nie masz już pragnień, wszystkie zostały po tamtej stronie śmierci!!! Śmierć nie jest straszna, straszny jest tylko strach. Czy jest czegoś ci żal? Może twoich stu lat jakie miałeś do przeżycia, bo na razie miałeś ich tylko dwadzieścia? Może ciepłych dłoni twojej ukochanej? Niczego, bo skończył się twój świat. ........ I budzisz się i uświadamiasz sobie, że to sześćdziesiąt dziewięć lat minęło od chwili wybuchu Powstania Warszawskiego, a ty tak samo kochasz, oddychasz i nie inaczej nienawidzisz jak twoi rówieśnicy z tamtych lat; młodzi dwudziestoletni, którym zamarzyła się wolna Polska. Czy ty miałbyś odwagę przerwać swój sen i chwycić jak oni za broń, by bronić swojego szczęścia?
|
